Τριχες

 Παρότι δεν ήταν αυτός ο σκοπός του παρόντος blog, έφτασε και ο τιτλος του να είναι επίκαιρος. Θα ρίξω μια διαφορετική ματιά στα ομόλογα και πως επηρρεάζουν το μέσο πολίτη με μια μικρή αφήγηση (κλασσικά ημι-φανταστική):

 Μπροστά στο τζάκι τρεμοπαίζουν οι σκιές και πιο έντονα παίζει η σκιά της κουνιστής καρέκλας, μια και είναι το μοναδικό κινούμενο αντικείμενο στο δωμάτιο... Ο μοναδικός έμβιος "ένοικος" του δωματίου είναι -εκτός από εξουθενωμένος- σχεδόν πλήρως αποξενωμένος από το περιβάλλον του και ακίνητος.
 Μέσα από τη θολούρα της σωματικής του αδυναμίας, προσπαθεί να σκεφτεί αυτά που γράφει η εφημερίδα που έχει σκορπίσει στην κουβέρτα και στο πάτωμα εδώ και κάνα μισάωρο. Αυτά που διάβασε, αντάμα με τη σημερινή αιμοκάθαρση, δεν του έχουν αφήσει κέφι να τη μαζέψει, οπότε χαιδεύει αφηρημένα το μουστάκι του και παραπαίει μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Αλλά όταν τα σκοτεινά και βαθουλωμένα μάτια ανοίγουν, κάνα 20λεπτο την ώρα, μαρτυρούν ευφυία στη λάμψη τους. Την τελευταία ώρα δείχνουν και λίγη ανυπομονησία : ο εγγονός άργησε. Ευτυχώς αμέσως μετά το νοσοκομείο είχε λιγοστές δυνάμεις να ανάψει το τζάκι, όπως παλιά στο παλιό πατρικό στη μικρασία ο μπαμπάς του και αργότερα στο χωριό με τη γυναίκα του. Ευτυχώς γιατί είχε σφίξει το κρύο και αυτοί οι κερατάδες δεν το καίνε το πετρέλαιο, λες και θα το πάρουν μαζί τους σαν ξυλιάσουν... Τις προάλλες είχε γυρίσει νωρίτερα ο εγγονός και του έριξε πάπλωμα για να ζεσταθεί, τόσο είχε κρυώσει το σπίτι. "Δε βαριέσαι, παλιά σπίτια, όλο μερεμέτια θέλουν, σαν τα παλιά κορμιά " σκέφτηκε με πικρία που το δικό του το κορμί δεν τον άκουγε πλέον. Ειδικά τις μέρες τη αιμοκάθαρσης, ίσα που προλάβαινε να ανέβει τις σκάλες και να πάρει την εφημερίδα και την κουβέρτα και να καθήσει να περιμένει τον εγγονό. Αύριο θα ήταν καλύτερα, έλεγε και ξανάλεγε στον εαυτό του, αλλά μόνο αυτός ήξερε το γολγοθά που είχε για να σηκωθεί από το κρεβάτι το επόμενο πρωί. Και τη μεθεπόμενη πάλι αιμοκάθαρση και όλα από την αρχή. Πάλι καλά που ο εγγονός είχε χρόνο να πηγαίνει τις μέρες τις δύσκολες και η μάνα του τον είχε αναθρέψει καλά και τον είχε μάθει να τρώει και να μαγειρεύει τα μικρασιάτικα μπαχάρια... Μαριγούλα βέβαια δεν ήταν... Αααχ η Μαριώ, η γυναίκα που τον άφησε νωρίς, το σαράκι και η λατρεία του. Το παράπονο. Τον άφησε για το Θεό της, 10 χρόνια πριν. Εγκεφαλικό, το ΕΚΑΒ δεν την πρόλαβε. 43 χρόνια τους πλήρωνε τους αφιλότιμους στο ΙΚΑ και δεν ήταν άξιοι να κάνουν τη δουλειά τους όταν έπρεπε. Σαν και τώρα που του δίνανε 350 από τα αναθεματισμένα τα ευρά και δεν του έφταναν ούτε για το ταξί και του το δίνανε με τις αποδείξεις μετά από 2 μήνες. Να΄χει ο Γιαραμπής καλά τους γαμπρούς και τα εγγόνια που προκόψανε και τον είχαν σηκώσει στους ώμους τους...
 Έδιωξε την εικόνα από το μυαλό του, καθώς ακούστηκαν κλειδιά στην πόρτα. Ο εγγονός τον μάλωνε άμα του έλεγε για τέτοια και τον έλεγε πατριαρχη και κεφαλή της οικεγένειας και βάρος μικρό και αγαπημένο και η καρδιά του βάραινε που ήταν ο τελευταίος παππούς και θα έφευγε πρώτος..
 -Γειά σου παππού λεβέντη, είπε ο Δημητράκης με το ξαγρυπνησμένο του χαμόγελο. Τα μάτια του κουρασμένα. Πάλι θα του έλεγε ότι δεν κοιμήθηκε καλά, αλλά το ήξερε το γιατί : η κόρη του του έλεγε ότι ο μικρός ή θα γυρνούσε με την λεγάμενη την προηγούμενη ή θα κάθουνταν στο μαραφέτι που είχε έθει μετά την τηλεόραση ή θα διάβαζε μέχρι αργά. Και το πρωί ψόφιος από τσάρκες και γράμματα, πάαινε στη δουλειά...
-Δε βαριέσαι, του είπε κουρασμένα.
- Μα δε σε ρώτησα ακόμα πώς πήγε η αιμοκάθαρση και οι φίλοι σου στο νοσοκομείο, είπε ο εγγονός και τον είδε να πιάνει την καρέκλα ψευτοπαλληκαρήσια και να απιθώνει τις εφημερίδες και τα χαρτιά του στο πάτωμα.
Χαμογέλασε. Ήταν δυό Δημητράδες στο δωμάτιο, και οι δύο ψόφιοι στην κούραση, οένας από τη ζωή και ο άλλος από την πολλή ζωή...
-Γι΄αυτό σε πρόλαβα, μαϊμούνι. Του απάντησε. Δε βαριέσαι, μέρα παρά μέρα αιμοκάθαρση, πάλι.....

-Παππού!
Άκουσε τη φωνή να τον καλεί από το λήθαργο. Η εφημεριδα είχε μαζευτεί από το πάτωμα και ο εγγονός σκάλιζε τη φωτιά με το κοντομάνικο. Για μια στιγμή νόμιζε ότι είδε κάτι να κινείται στα μπράτσα του και μετά θυμήθηκε τα σινικά που είχε βάλει πριν από χρόνια και πάντα του φαίνονταν ξένα, αλλά και άγρια, αρσενικά. Ήταν οι σκιές που έπαιζαν στο κορμί του. Φούσκωσαν τα μάτια του από περηφάνια και θύμησες, πώς ήταν και ο ίδιος έτσι πριν από καιρό, που έπιανε την πέτρα και την έστιβε...
-Παππού!! Τι θα φάμε σήμερα; Πάει 5 και πρέπει να φάμε. Άσε που εγώ έχω λιμάξει και εσύ έχεις φάρμακα να πάρεις. Για να δω βαλβίδα... Οκει. Έλα, πάρε τη βιταμίνη σου.
Είπε και του πρότεινε ένα κύπελλο και δυο χάπια. Τα πήρε με τρεμάμενα χέρια, καταγράφοντας την ανυσηχια του νεαρού. Όλοι νόμιζαν ότι το μυαλό του είχε τα ίδια χάλια με το κορμί του... εκτός από τον Δημήτρη, που κάμανε τόσο καλή παρέα και του τα ξηγούσε όλα και για αυτό είχε αναλάβει τη μέρα της αιμοκάθαρσης, επειδής έλεγαν ιστορίες.
-Λοιπόν, το μενού έχει τραχανά αν θες σούπα, ένα φρέσκο τουρλού με κρεμμύδια που σου άρεσε την άλλη βδομάδα ή αυγουλάκια. Σήμερα πήγα λαϊκή και είναι νοστιμότατα. Συνέχισε ο εγγονός. Αλλά τώρα είχε ξυπνήσει και είχε αρχίσει η φωτιά στις φλέβες του και ήταν σε εγρήγορση... Ήθελε το άλλο, την επόμενη πρόταση και τον κοιτούσε με μάτια που τρυπούσαν τοίχο...
Ήθελε τα νέα!!
- ...και μόλις βάλω το φαί, θα πούμε τις ειδήσεις, να μη βλέπεις το χαζοκούτι.
Νά΄το!!
-Αυγά γιέ μου...
-Εφτασεεεεεεεεε!! Σε 10 λεπτά τρώμε.
Οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν αλλά ο πόνος τον κρατούσε ξύπνιο καθώς έβλεπε τον ήλιο να πέφτει από το παραθύρι και τον εγγονό να ετοιμάζει στο κουζινάκι το φαγητό.
Πάνω από το τηγάνι και τον απορροφητήρα, άκουγε τον αγαπημένο του δημοσιογράφο να του λέει ονόματα και νούμερα...
-Ο Παπανδρέου... Ο Σαμαράς.. Η Τρέμη... Ο Κούλογλου - πατρίδα θα΄ναι αυτός-... 120% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος... 2020 ... 2065.. Κάτσε να φάμε. Σου φέρνω ψωμί. Θα βάλω και εγώ εδώ.
Είπε και τα΄χε όλα έτοιμα. Κάθησε και ο μικρός δίπλα του σαν σε οντά στο πάτωμα και σταυροπόδι με τα αυγά του. Μασούληξε λίγο, ήπιε νερό- ο μικρός, ο ίδιος δεν είχε μήτε όρεξη μηδέ δύναμη.
-Έλα παππούκα, έλα να σε βοηθήσω.
Έστησε ο Δημητράκης τα χαρτιά που είχε φέρει για να διαβάζει και τον βοήθησε με το πηρούνι και τη χαρτοπετσέτα.

"Νυστάζω οικτρά" σκέφτηκε ο μικρός Δημήτρης... Ανασηκώθηκε, έστησε το σκαμπό και έβγαλε τις σημειώσεις του που είχε ετοιμάσει για τον παππού. Τα πόδια του πονούσαν αλλά όταν έβλεπε τον συνονόματό του, ξεχνούσε τα πάντα. Όλα τα blogs, όλα τα media δεν μπορούσαν να κλάσουν μία μπροστά στη μηχανή ανάλυσης δεδομένων που είχε μπροστά του: μια κουρασμένη και ταλαιπωρημένη μηχανή εμπειρίας, η οποία είχε για επεξεργαστη της την ανθρωπιά.
-Θυμάσαι παππού εκείνα τα ομόλογα;
-...
-Είναι η υπόσχεση του ελληνικού κράτους να πληρώσει μια απόδοση μετά την πάροδο ενός προσυμφωνημένου χρονικού διαστήματος που δεσμεύει την αξία του ομολόγου από τους επενδυτές και τα χρησιμοποιεί ρευστό, επενδύσεις, μισθούς, συντάξεις...
Πάντα ανησυχούσε για την ικανότητα του παππού με τα ελληνικά, και χρησιμοποιούσε δύσκολες λέξεις για να τον κρατάει ξύπνιο και να δει αν δουλεύει το μυαλο του εξίσου καλά... ο παππούς πάντα τον εξέπληττε ευχάριστα!
-Είχα... είπε ξέπνοα, και κοιτάχτηκαν
Δεν κράτησε ένα χαμόγελο ικανοποίησης. Ο Κυρ-Μήτσος αύριο θα ηταν μια χαρά, αφού τον παρακολουθούσε και θυμόταν ότι έχει ακόμα τα  ομόλογα. Βέβαια ερχόταν η λυπητερη τώρα...
-Θυμάσαι τι έλεγαν στην τηλεόραση για το "κούρεμα";
-...
-Ότι με βάση τα ομόλογα, θα καταφέρουν να μειώσουν το χρέος;
Ο παππούς έγνεψε ελαφρά
-Ε, για να γίνει αυτό, η Ελλάδα δέχεται να μειώσει την αξία των ομολόγων της.. Το έψαξα στο Ιντερνετ και αυτό σημαίνει ότι θα πουλιούνται φθηνότερα, άρα θα "φεύγουν" ευκολότερα. Αυτό θα τα κάνει πιο ανταγωνιστικα..
-Θα παίρνουν περισσότεροι... ακόμα πιο ξέπνοα αλλά ευφυιέστατα.
-Σωστά. Το κακό είναι ότι θα υποτιμηθούν τα ήδη αγορασμένα Έτσι θα "κουρέψουν" το χρέος, αλλά πολλοί επενδυτές θα χασουν λεφτά, και κυρίως Έλληνες. Κατάλαβες τι εστί λοιπόν  "κούρεμα" παππού;
-...Τριχες! Είπε ο παππούς και αποκοιμήθηκε φαγωμένος και άνετος από την αγωγή και τη συντροφιά του...

TV

Προς τους διευθυντές προγράμματος του Star Channel:

ΠΟΣΑ ΚΙΛΑ ΜΑΛΑΚΕΣ ΕΙΣΤΕ;; Μου βγάλατε την κορυφαια κωμική αμερικάνικη σειρά (γραμμένη από τον Θεό Chuck Lorre) από τη μεσημεριανή ζώνη, την ώρα που γυρίζει ο (προνομιούχος) εργαζόμενος και θέλει να τσιμπήσει και να χαλαρώσει από το μαλακισμένο αφεντικό του (το οποίο ένεκα κρίσης τον τρέχει σαν φαντάρο και τον πληρώνει... με τον ίδιο ακριβώς τρόπο); Είστε τελείως ανεγκέφαλοι; Όχι, θα σας αποκαλούσα ανεγκέφαλους αν στη θέση του βάζατε ΤΟ ΧΕΙΡΙΣΤΟ ΞΕΡΑΤΟ ΣΚΟΥΠΙΔΟ-ΑΧΑΡΟ-ΒΑΡΕΤΟ-ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ΑΠΟ ΣΥΛΛΗΨΕΩΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ...ουπς!

Προς αναγνώστες:
Γύρισα από ταξίδι και είδα κάτι ηλίθιους να "Μιλάνε", δεν είναι ότι καίγομαι για την ελληνική τηλεόραση. Στα τσακίδια να πάνε όλοι τους. Αλλά προειδοποιώ, όποιον ανοίξει το δέκτη του το μεσημέρι, να αποφύγει το κανάλι που το καλοκαίρι γάμησε και έδειρε με σειρές τσιμπιρδωνάτες και πάλι τώρα με την έναρξη της σεζόν μας γύρισε στο "μακαρόνια 5 χρόνια" (όπου μακαρόνια βάλτε ξερατά με κέτσαπ και ευκοίλια από φακές).

Διαλογος

Εμπνευσμένος από τους περίφημους "Διαλόγους" άλλου blogger, ιδού το τελευταίο μου πόνημα:
(χτυπάει τηλέφωνο)
-Έλαμαμάμεέπαιρνεςκαινωρίτεραήμουνστομπάνιο.
-Μαςξέχασεςπάλιαπόψεδενπαίρνειςένα τηλέφωνοκαι εξαφανίζεσαι. Απότότεπου έφυγεςμαςέχειςλίγογραμμένουςεμένακαιτονπατέρασουή...
-Μη, μη, μη μάνα, μην αρχίζεις τη γκρίνια. Έλα, πες μου, τι κάνετε;
-Καλά. Τι καιρό σας κάνει;
-Οτι και σας μαμά, δεν είμαι στην Αλάσκα. Πες μου εσείς τι κάνετε. Όλα καλά;
-Καλά είμαστε, να εδώ οι δυό μας, και όταν μας θυμηθεί κάνα παιδί μας...
-ΟΚ, αφού γκρινιάζεις, μια χαρά είστε.
-Τα δικά σου πες μου.
-Τίποτα. Ήσυχα. Να μη σε ζαλίζω με τα δικά μου.
-Όλο έτσι μου λές. Απορώ τι κάνεις όλη μέρα και εξαφανίζεσαι.
-Μαμά έχω να σου πω κάτι.
-...
-Είμαι blogger.
-Έλα!
-Εδώ είμαι. Και εσχάτως και στο διαδίκτυο.
-Και τι κάνεις δηλαδή;
(κάπου εδώ ο πρωταγωνιστής εύχεται να είχε πει ότι πηγαίνει στον dealer)
-Γράφω στο ίντερνετ.
-Για αυτό είσαι συνέχεια πάνω από το μαραφέτι; Και τι γράφεις;
-Διάφορα. Για αυτά που με απασχολούν. Για τις δουλειές, για τα οικονομικά, για τα κοινωνικά...
-Σελέμπριτις;
-ΟΧΙ ΜΑΜΑ. Αυτά τα σιχαίνομαι σαν τις αμαρτίες μου... Ξέρεις, πώς ο κόσμος δεν ξέρει να συμπεριφέρεται στα αστικά κέντρα, πώς δεν έχουμε να ζούμε μα τους Άλλους, πώς πάμε κατά διαόλου, τους πολιτικούς...
-Α, καλά παιδάκι μου. Άντε, καληνύχτα τώρα, θα τα πούμε αύριο.
(ξαναχτυπάει το ίδιο τηλέφωνο, 45 λεπτά αργότερα)
-Πήρα τη θεία την Άννα που ανακτεύεται  με αυτά και μου είπε ότι αυτό είναι παράνομο. Κοίτα να μη σε τρέχουν σε κάνα τμήμα βραδιάτικο...
-Μην πιστεύεις ό,τι ακούς. Κειμενάκια γράφω για μένα και τους φίλους μου.
-Δεν πιστεύω να έχεις μπλέξει με τίποτα ύποπτους. Και να μη δίνεις λέει η θεία η Άννα τα στοιχεία σου στο ιντερνέτ, το λένε και οι τηλεοράσεις.
-Μαμά.
-Ναί.
-Παραλογίζεσθε. Με ξέρεις για τέτοιο; Άλλωστε στο ίντερνετ δεν κάνεις φίλους, άντε στην καλύτερη να βρείς κανα δικό σου-πραγματικό- φίλο και να συνδεθείτε.
-Εννοείς... σαν αυτούς... τους ομοφυλό-
-Μάνα ηρέμησε. Ορολογία είναι, για να παρακολουθείς-
-Τι σαν ριάλιτι; Θα βγεις και στην τηλεόραση;
-Δεν έχω τέτοιους φίλους ούτε τόσους φίλους.
-Α, δηλαδή μπορείς.
-Μπορεί να μπορώ αλλά δε θέλω, οπότε μην ανησυχείς.
-Και αυτά που λένε για τους ανώνυμους και τα επώνυμα blogs;
-Ε, μπαρούφες. Επειδή έχεις μια ανωνυμία και επειδή κάποιοι δημοσιογράφοι δημοσιεύουν στο Ιντερνετ κάποιες ειδήσεις, τα κλασσικά media εναντιώνονται και απειλεί το κράτος με "ξεσκέπασμα". Δεν είναι τίποτα.
-Πώς δεν είναι τίποτα, αν είναι παράνομο; Αχ, βρε παιδί μου, με αυτές τις ιδέες, μήπως κινδυνεύεις. Κλείστο, μάτια μου, ναί;
-Όχι.
-Γιατί, θέλεις να κάνεις τον επαναστατημένο; Είσαι θυμωμένος με κάτι; Έλα πες μου.
-Όχι, δεν το κλείνω διότι έχουμε δημοκρατία και αυτό προέχει από οποιονδήποτε νόμο. Άσε που αν βγεί όντως νόμος, οι περισσότεροι θα βρούνε τρόπο να τον παρακάμψουν.
-Τι; Παράνομο δεν είναι κι αυτό;
-Σε όλο τον κόσμο είναι νόμιμο. Αν κάποιος δημοσιεύει τα κείμενά του μέσω διεθνών υπηρεσιών, είναι εκτός δικαιοδοσίας ελληνικού κράτους.
-Εσύ πού δημοσιεύεις;
-Αν σου πω θα ξέρεις;
-Πες.
-Στον blogger. Ανήκει στη google, μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο. Καταλαβαίνεις ότι πρώτα πρέπει να μυνηθεί αυτή η εταιρεία και μετά το οτιδήποτε γράφει ένας τύπος στο Ελλάντα.
-Καλά παιδάκι μου, εσύ ξέρεις. Άντε φιλιά τώρα.

Τα' παν αλλοι πριν απο μενα

so where do we begin
and what else can we say?
when the lines are all drawn
what should we do today?

http://www.youtube.com/watch?v=dXDIN4wfIIg

They're on fire!!!

Από τις 30 Ιουνίου περίμενα να ολοκληρωθεί το καλοκαιρινό "έργο" της κυβέρνησης : να αλλάξει τα πράγματα ριζικά στη χώρα έτσι ώστε οι διακοπεύοντες να γυρίσουν σε μια εντελώς διαφορετική χώρα από αυτή που άφησαν... να ικανοποιηθεί και το αίτημα αυτών που φεύγουν μετανάστες ρε αδερφέ!
Από τις 30 Ιουνίου είχα ξεκινήσει να μετράω για να σημειώσω τις 3 κορυφαίες αλλαγές του καλοκαιριού.

Από χθές δε, είχα και μια φαγούρα πληκτρολογίου (και ιστολογίου κατά τα φαινόμενα). Προσπαθούσα να κάνω ένα λογοπαίγνιο με τον "εικοσιπενταύγουστο" αλλά δε μου έβγαινε και αφού δε σηματοδοτούσε κάτι μέχρι χθές, το παράτησα.... Αλλά αρκετά με τις σάλτσες και τις εισαγωγές. Πάμε για το κυρίως πιάτο.

Πάρτε πίτσες πάρτε μπύρες και απολαύστε τον αγώνα.

Οι πολίτες αρχίζουν να σχηματίζουν μια άμυνα διότι προβλέπουν τον όλεθρο που έρχεται. Αν μπορούσαν δε θα κατέβαιναν καν για παιχνίδι γιατί οι αντίπαλοι παραείναι ισχυροί. Αλλά έχουν καταλάβει ότι συνεχής αποχή από τα αγωνιστικά τους καθήκοντα είναι και ένας απότους λόγους που τους έφεραν σε αυτό το σημείο. Μαζεύονται μπροστά από τη βουλή και πετάνε και καναδυο φάουλ σε Πάγκαλο και Λοβέρδο υπό μορφή γιαουρτιού. Η κυβέρνηση βγάζει άμυνα με δηλώσεις τύπου "τς τς τς κακά παιδιά, θα βάλουμε τους "διαιτητές" να σας κάνουν ντα".

Στον πρώτο χρόνο έχουμε την 30ή Ιούνη όπου η κυβέρνηση πετάει το πρώτο γκολάκι. Παρά την οργανωμένη άμυνα των πολιτών στο Σύνταγμα, οι "αφεντάδες" μας, μας δείχνουν τα τεράστια αρχίδια τους, στο σημείο όπου μας έχουν γραμμένους. Και είναι τεράστια διότι για να μας γράψουν εκεί όλους μαζί, παίρνουν 8 μισθούς και έχουν και υπαλλήλους! Και εκεί που είναι κοντά 1 μύριο κόσμος μπροστά από τη Βουλή, τι κάνουν, λέτε; Ψηφίζουν οι αθεόφοβοι το μακροπρόθεσμο (ΣτΜ: είναι μια λέξη που περιγράφει ό,τι ακριβώς έχει αγανακτήσει ο λαός)!
1-0 γατάκια πολίτες!

Λίγες μέρες μετά γίνεται το 2-0 και πολύ άργησε. Επειδή οι αγανακτησμένοι είχαν αρχίσει να γίνονται και λίγο ενοχλητικοί, τους κάνουν ένα "εσκεμμένο φάουλ", ένα "φάουλ στρατηγικής". Οι ενορχηστρωτές ήταν οι δήμαρχοι των δυο μεγαλων ελληνικών αστικών κέντρων οι οποίοι ξεκίνησαν να αποδοκιμάζουν τις συγκεντρώσεις και το πράμα άρχισε να μυρίζει εντόνως μπαρούτι. Και εκεί ανάμεσα στις 29 και 31 Ιουλίου αρχίζουν κάτι διαπραγματεύσεις με γκλόμπ, άλλο πράμα!! Η φάση κλιμακώνεται αλλά το γκόλ δε λέει να περάσει. Βρε τι τάκλιν στο λαιμό, τι χημικά, τι μάρμαρα χρησιμοποιούν οι παίκτες της γηπεδούχου, μαζί με τους security του γηπέδου, τίποτα δεν γίνεται. Εκεί έρχονται να δώσουν λύση στη φάση οι "διατητές" : με μια κίνηση, ανακυρήσσουν παράνομες τις συγκεντρώσεις και κάνουν τα στραβά μάτια στα επιδέξια φάουλ επί της άμυνας των πολιτών και ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΛ!
2-0!! Τι παιχνίδαρος είναι αυτός που παρακολουθούμε!

Και εκεί που ο υποφαινόμενος δεν το περιμένει, ΤΣΑΑΑΑΑΚ σκάει το χαττρίκ! Στις 25 Αυγούστου 2011, καταργείται το πανεπιστημιακό άσυλο! 3-0! 3-0 ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ ΠΟΛΙΤΕΣ!!!! Άντε να δω τώρα αν θα τολμήσετε να ξανακοιτάξετε πολιτικό κατάματα μετά από αυτήν την ντροπή που σας επέφεραν! Ε; Θα ξαναπετάξετε γιαούρτια και ντομάτες τώρα; Ποιός είναι ο μπαμπάκας σας;; Πού πάτε να παίξετε ρε δευτεροκατηγορίτες; Αν ήταν τάβλι θα είχα βάλει ετικέτα "για ισοβίτες"!
Και όχι, δεν είναι ότι το άσυλο ήταν κάτι αντικειμενικά χρήσιμο. Εμένα μου άρεσε, όπως μου αρέσουν παντός είδους διαχωριστικές επιφάνειες και επειδή-όπως και να το κάνεις ρε αδερφέ- ήταν θεσμός με αρχίδια!! Σου λέει κύριε κράτος, από εδώ και πέρα έχει σημασία ΜΟΝΟ το τι θα πει το κάθε πρόσωπο. Ο κάθε άνθρωπος εδώ μέσα φτιάχνει τη δικιά του κυβέρνηση, το δικό του λαό. Είναι ένας τόπος ελεύθερης βούλησης και πάνω απ' όλα, ελεύθερης φαντασίας. Αλλά λίγη σημασία έχει η δική μου αρέσκεια.
Άρα έχουμε ότι αντικειμενικά δεν είναι... ήταν χρήσιμο το άσυλο- εμένα μου άρεσε- αλλά παρόλα αυτά ήταν μια ήττα για τον ελληνικό λαό. Μπερδεύτηκες; Σκέψου τη δημοκρατία. Εσύ ήθελες να καταργηθεί; Και αν ναί, πόσοι φίλοι σου μοιράζονταν την ίδια άποψη;
ΓΙ' ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΕΤΟΙΑ ΓΚΟΛΑΡΑ!!! Κανένας δεν ψήφισε τους αχαρηκτήριστους αυτούς τύπους για να καταργήσουν το άσυλο. Στην πραγματικότητα, αν το έλεγαν προεκλογικά, θα κατέστρεφαν το πολιτικό προφίλ του κόμματος ίσως και για πάντα, πόσο δε  μάλλον θα κατάφερναν να εκλεγούν. Στα κρυφά και στα μουλωχτά, προέβησαν σε μια ρύθμιση, η οποία είχε και μια πρόκληση όπως αυτές που επικαλούνται οι βιαστές : "Να σας δούμε να αντιδράτε, αφού σας φέραμε το ΔΝΤ και σας γαμήσαμε στη φορολογία, σας είπαμε ότι φταίτε κιόλας, πάρτε και την κατάργηση του ασύλου και γλύψτε τα χύσια μας απ΄το πάτωμα, πουτανάκια".

Και έτσι λοιπόν ο εικοσιπενταύγουστος θα γίνει λέξη που θα μπει στο λεξιλόγιό μας. Θα είναι υπενθύμιση του ξεφτιλισμού που δέχθηκε ο πολίτης τούτη τη μέρα...

Δυαδικοτητες και αηδιες

Δυο. Θα νόμιζε κανείς οτι είναι κάνας αριθμός. Για κάποιους μπορεί να είναι και στάση ζωής.
Τρελλός ή λογικός. Άσπρο ή μαύρο. Εραστής της ανθρώπινης φύσης ή κυνικός.

Εγώ ή αυτός.

 Παιδί ή γονιός. Εργαζόμενος ή εργοδότης. Φοιτητής ή καθηγητής. Αρχηγός ή αρχηγούμενος. Σύζυγος ή εραστής. Αρνητικό ή θετικό. Νόμιμος ή παράνομος. Στρατιώτης ή αναρχικός.Φυσικό ή τεχνητό. Ναί ή όχι. Απαλός ή σκληρός. Μέρα ή νύχτα. Πείνα ή χέσιμο. Ειρήνη ή πόλεμος (ή Στέλλα;). Καλαμπαλίκια ή τη δύναμη να τα ελέγχεις. Απόκληρος ή αποδεκτός. Αδάμ ή Έυα. Πιστός ή έμπειρος. Εφεύρεση ή συντήρηση. Αγάπη ή μίσος. Νερό ή φωτιά. Πρωτόπλαστος ή Γνωστικός. Μέρα ή νύχτα.

 Μερικές αντιθέσεις, ανάκατα με άκρα απόψεων. Φυσικά δεν κάλυψα όλες τις αντιθέσεις, αλλά δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι η αλήθεια είναι ανάμεσα. Και αν η αλήθεια είναι πιο κοντά στο ένα άκρο από ότι στο άλλο, δεν την κάνει λιγότερο αληθινή.

Δε με ρώτησες, αλλά έτσι βιώνω την καθημερινότητά μου. Έτσι λύνω όλα τα προβλήματά μου. Βρίσκω κάποια δύο άκρα και ψάχνω να βρω τον εαυτό μου ανάμεσά τους. Αναζητώ ένα σημείο στο φάσμα ανάμεσα στα δύο άκρα που να με βολεύει να αισθάνομαι άνετα και αρχίζω να ψάχνω γιατί μου αρέσει εδω που είμαι και τρόπους να οχυρωθώ με επιχειρήματα. Και επειδή είμαι ένας άνθρωπος με πάθη,πολλές φορές με βρίσκω να υποστηρίζω -αρχικά το δικαίωμα του καθενός να στέκεται σε οποιοδήποτε σημείο του φάσματος γουστάρει- γενικά απόψεις κοντά στα άκρα. Αλλά πάντα με προϋποθέσεις, γεγονός που με διαφοροποιεί από τα άκρα.

Και κυρίως ψάχνω να βρω άξιο συνομιλητή και να το εξετάσουμε μαζί. Τις περισσότερες φορές βρίσκω αντίπαλο. Αυτό συμβαίνει διότι νομίζουν οι περισσότεροι ότι απειλώ την ακεραιότητα της κωλοτρυπίδας τους... Με τόση μανία που επιτίθενται στις απόψεις μου για να βγούνε ντε και σώνει σωστοί, δεν βρίσκω άλλη δικαιολογία. Αλλά για να το πάω λίγο σοβαρά, είναι πολλοί αυτοί οι οποίοι αφενός μεν δε θέλουν να μετακινηθούν από τις απόψεις τους ή αυτοί που φοβούνται ότι θα αλλάξουν άποψη, αφετέρου είναι και αυτή η κατηγορία η οποία είναι προγραμματισμένη σε δυαδικό κώδικα. Όχι όχι, δεν είναι τόσο έξυπνοι.... ας πούμε άλλο παράδειγμα. Είναι προγραμματισμένοι με το άνωθεν παραλήρημα αντιθέσεων, με τονισμό σε κάθε "ή". Θα είσαι ή αυτό ή εκείνο (=κάτι μακρυνό, κάτι έξω από αυτόν, κάτι λάθος). Αυτό εννοώ με τον τίτλο. Συνήθως αυτός ο προγραμματισμός προέρχεται από τη βαθειά ριζωμένη θρησκεία που διδασκόμαστε από το παπαδαριό και τα βιβλία των θρησκευτικών σε πολύ μικρή ηλικία, τόσο μικρή που δεν μπορούμε να τα βγάλουμε εύκολα από εκεί όπου έχουν φωλιάσει ακόμα και αφού μπούμε στη διαδικασία να τα αμφισβητήσουμε. Πάντα μια μαλακισμένη φωνούλα στο πίσω μέρος του μυαλού μας μας ψιθυρίζει "Ή αυτό ή εκείνο". Καλό ή κακό. Άγιος ή αμαρτωλός. Ότι ο Θεός θέλει να είμαστε το πρώτο ειδαλλιώς θα είμαστε το δεύτερο. Και (κλέβω από τον Scott Baker μια ιδέα) ενώ αυτά τα δογματικά έχουν τη ρίζα τους στο θρησκευτικό κομμάτι που επιβάλλει ότι είσαι "ή Θεός ή άνθρωπος" (δεδομένου ότι υπάρχει μόνο ένας Θεός και 6 δις άνθρωποι, θα υποθέσω ότι όλες οι αντιπαραθέσεις μου ήταν με ανθρώπους), αυτοί οι Χριστιανοί παρά την ανθρώπινη φύση τους, επιλέγουν να συνδιαλέγονται με θεϊκούς όρους: όταν λες μια λέξη, όταν εκφράζεις μια έννοια, αποκλείεις την πιθανότητα να ισχύει κάτι άλλο από αυτό που λες εσύ.

 Αλλά η μόνη πραγματική αλήθεια είναι ότι αν η δική σου αλήθεια είναι αλλιώτικη από του άλλου, δεν την κάνει λιγότερο αληθινή....

Απορίες...

Να εγκαινιάσω και μια καινούρια ετικέτα, αυτή των αποριών..

 Όχι σε μορφή status σε κοινωνικές σελίδες, όχι σε μορφή γκρίνιας, αλλά πραγματικές, γνήσιες απορίες περί ανθρώπινης φύσης. Ο μικρός Δημήτρης έχει κάμποσες από δαύτες και αυτή είναι μια ειλικρινής προσπάθεια να του τις λύσω. Πότε με τη βοήθεια της πλειάδας των αναγνωστών, πότε με η μέθοδο της αυτόματης γραφής *, θα συζητάω για αυτά.

*Εγώ την ονομάζω έτσι. Είναι η διαδικασία κατά την οποία χρησιμοποιώ το πληκρολόγιο και τις αράδες των γραμμάτων, και κατεπέκτασιν, νοημάτων για να παραμείνω συγκεντρωμένος σε ένα θέμα. Μερικές φορές, η επιμονή σε ένα θέμα, οδηγεί το μυαλό μου στην απάντηση. Σημειωτέον ότι αυτά τα γράφω on line, άρα θα είναι τα πιο άναρχα ποστ εδώ γύρω.

 Αλλά πλατειάζω.

Απορία. Γιατί όποτε διαβάζω για μια βλάβη σελίδας, forum, κοινόχρηστου blog, γενικά κοινότητας, όπου κατηγορείται ένα συγκεκριμένο μέλος, μου έρχεται απευθείας στο μυαλό ότι δεν είμαι ο μόνος που χειρίζεται τον υπολογιστή του υπό την επήρρεια μεγάλης ποσότητας αλκοόλ;;;

Το πρώτο μου ποστ!

9... 8... 7...

Από μικρός είχα άγχη. Όποτε λοιπόν είχα άγχος για κάτι μετρούσα ανάποδα μέχρι το μηδέν

6... 5... 4...

Όχι ότι φεύγει το άγχος, όχι ότι γίνεται κάτι ευκολότερο, είναι η δύναμη που παίρνω και όταν φτάνω στο μηδέν, δεν έχω επιλογή παρά να το κάνω

5... 4... 3...

Είτε αυτό ήταν για τη σχολική παράσταση, είτε για να τα ρίξω στο κορίτσι που μου άρεσε, είτε για να πω κάτι που δεν ήθελα να πω στους δικούς μου

3.... 2... 1...

Και πάμε...

2... 1... 0

Ξεκινάω. Ξεκινάω με ένα σύνθημα, μια φωνή που ζητάει και αναζητάει. Και μπορεί να είναι βραχνή λίγο και ντροπαλή στην αρχή, αλλά δεν της λείπει το σθένος.

Bonds to the people!! Ή bttp. Το ακριβές νόημα θα το εξηγήσω σε άλλο ποστ. Αλλά γενικά είναι ένα οποιοδήποτε σύνθημα που αιτείται να δωθεί “κάτι” στο λαό! Καλύτερη ζωή! Καλύτεροι μισθοί! Καλύτερο κράτος! Αξιοπρέπεια! Ψωμί – παιδεία – ελευθερία... Πιο πολλά και πιο καλά video games... Τη συνέχεια του Χαϊλάντερ του Αθάνατου... Οτιδήποτε! Αρκεί να υπάρχει ένα δίκαιο αίτημα που εκφράζει μια υπαρκτή ανάγκη, μια και στα χρόνια που αφήσαμε τα ξεφτέρια των μεγάλων πανεπιστημίων και των μεγάλων οικογενειών να φροντίσουν τις ανάγκες μας, αυτά κατάφεραν μόνο να καταστρέψουν μια χώρα 11 εκατομμυρίων ψυχών! Γιατί στην τελική αν δεν φροντίσει ο καθένας τις ανάγκες του, αν δεν απαιτήσει, δεν θα πραγματοποιηθούν και ποτέ. Γιατί χρειαζόμαστε όλοι μια φωνή, γιατί χρειάζομαι και γω τη δική μου, χωρίς βραχνάδα από την έλλειψη εξάσκησης και χωρίς ντροπές.

Αποφασιστικά και αποφασισμένα, μια φωνή που κινδυνεύει να χαθεί, μέσα στον ωκεανό τη βλακείας γύρω μας, με τη σιγουριά ότι καθοδόν θα βρούν και άλλες φωνές το σθένος τους.

Διότι έτσι την πατάμε. Με κάποιον τρόπο ο σκεπτικισμός, η λογική, ο σεβασμός στην άποψη και την υπόσταση του άλλου έχει συνδεθεί με το δισταγμό. Βλέπεις, η σκέψη και η επεξεργασία των δεδομένων που έχουμε οδηγει, αναπόφευκτα, σε μια αργοπορημένη αντίδραση ή μια επιθυμία να παρακολουθήσει κάποιος αποστασιοποιημένα και με ψύχραιμη ματιά τα τεκταινόμενα... ατυχώς, αφήνοντας την πληθώρα ηλιθίων που σιγά σιγά κατακλύζουν και το ιντερνετ, σκούζωντας και βελάζοντας τα μικρόνοα και αποβλακωμένα συνθήματα τους, παρακολουθεί (κάποιος με IQ>10) το γελοίο καταιγισμό δογμάτων τους, καθώς προσπαθεί να κάνει δύο πράγματα:

• Να καταλάβει αν μιλάει σοβαρά
• Να ξεκινήσει μια απλή κουβέντα, συνήθως μαιευτική (μια και τα επιχειρήματα των ηλιθίων αυτο-αναιρούνται εύκολα),για να τον αντικρούσει.

Αυτά απαιτούν χρόνο και σκέψη, τη στιγμή που ο σκαλωμένος απλά λέει το ποιηματάκι του και κερδίζει χρόνο απέναντι σε έναν ξαφνιασμένο καλοπροαίρετο συζητητή.

Όχι πια. Από αυτό το βήμα, θα λέω τις παπαριές μου, όπως τις έχω ήδη σκεφτεί, διαμορφώσει, αμφισβητήσει και αποδείξει. Do it the Aristoteles' way, να 'ουμ'. Και καλώ όλους όσους έχουν την ανάγκη να μιλήσουν, να το κάνουν. Στείλτε ένα chain-mail, δημοσιεύστε ένα άρθρο, κάντε ένα φόρουμ, συζητήστε, βγείτε στο δρόμο. Ανοίξτε ένα blog, ακόμα και για να αναρτήσετε ένα άρθρο. Ειδικά εσύ Ρ.Τ... Να υπάρχουν φωνές ίσες και πιο δυνατές απέναντι στους ηλίθιους. Διότι όπως είπε και ο Μέγας Δάσκαλος “Είναι περισσότεροι, αλλά είμαστε καλύτεροι.”. Και άμα θέλετε να μιλήσουμε, το κατάστημα διαθέτει και σχόλια. Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι. Εσείς, όχι οι άλλοι...

Αχεμ!!

"Κατ' αρχήν συγγνώμη

για τη διακοπή.

Κι εγώ, όπως πολλοί από εσάς,

εκτιμώ την καθημερινότητά μας,

την ασφάλεια των οικείων πραγ-

μάτων, την ηρεμία της ρουτίνας.

Τα απολαμβάνω όσο κι εσείς.

Μα, στο πλαίσιο της ανάμνησης

των γεγονότων του παρελθόντος

που συνδέονται με το θάνατο

ή το τέλος αιματηρού αγώνα

συνήθως γιορτάζονται με μέρα

αργίας σκέφτηκα να ξεχωρίσουμε τη

μέρα της 5ης Νοεμβρίου

που δυστυχώς δε θυμάται κανείς.

Να μου αφιερώσετε λίγο χρόνο

για να με ακούσετε.

Φυσικά, υπάρχουν κάποιοι που

δε θέλουν να μιλήσουμε.

Υποψιάζομαι ότι τώρα διαταγές

ακούγονται στα τηλέφωνα

κι οπλισμένοι άντρες γρήγορα

θα καταφθάσουν εδώ.

Γιατί ακόμη κι αν το κλομπ

υποκαθιστά τη συζήτηση

οι λέξεις πάντα θα διατηρούν

τη δύναμή τους.

Οι λέξεις μεταφέρουν νοήματα

και, για όσους μπορούν και ακούνε,

αποτελούν όχημα για την αλήθεια.

Κι η αλήθεια είναι...

ότι κάτι τρομερό συμβαίνει

στη χώρα.

Bία και αδικία,

αδιαλλαξία και καταπίεση.

Αναξιοκρατεία και εκφυλισμός της δημοκρατίας.

Κι αν κάποτε διαμαρτυρόσασταν

σκεφτόσασταν ή μιλούσατε

τώρα έχετε κάμερες,

συστήματα παρακολούθησης,

και διεθνή ταμεία

που αναγκάζουν την υποταγή σας.

Αλλά πώς συνέβη αυτό;

Ποιος ευθύνεται;

Σίγουρα κάποιοι φταίνε περισσότερο

από άλλους.

Και θα λογοδοτήσουν...κάποτε.

Αλλά διά του λόγου το αληθές,

αν ψάχνετε για ενόχους

το μόνο που χρειάζετε να κάνετε είναι να

κοιταχτείτε σε έναν καθρέφτη.

Ξέρω και καταλαβαίνω γιατί το κάνατε.

Ξέρω και καταλαβαίνω γιατί φοβάστε.

Ποιος δε θα φοβόταν;

Πόλεμος, τρόμος, αρρώστιες.

Οικονομική δυσχέρεια

δάνεια, τράπεζες, λογαριασμοί...

Υπάρχουν μυριάδες προβλήματα

που συνετέλεσαν

να διαφθείρουν τα κίνητρα και

να σας στερήσουν την κοινή λογική.

Ο φόβος σάς κυριάρχησε.

Και στον πανικό σας πιστέψατε στον

"Ανώτατο Καγκελάριο, Άνταμ Σάτλερ."

Σας υποσχέθηκε τάξη και ειρήνη.

Και σ' αντάλλαγμα ζήτησε μόνο

τη σιωπηλή υποταγή σας.

Xθες, διέκοψα τη σιωπή σας.

Xθες, ανατίναξα τα Δικαστήρια

για να θυμίσω στη χώρα,

όλα αυτά που έχουν ξεχαστεί.

Πριν 400 χρόνια,

ένας σπουδαίος άνθρωπος

θέλησε να χαράξει

την 5η Νοεμβρίου

για πάντα στις μνήμες μας.

Στόχος του ήταν να θυμίσει ότι

η δικαιοσύνη κι η ελευθερία

δεν είναι απλές λέξεις.

Είναι τρόπος ζωής.

Οπότε, έχετε δύο επιλογές.

Αν δε βλέπετε τίποτε,

αν τα εγκλήματα της κυβέρνησης

σάς είναι τελείως άγνωστα,

τότε σβήστε την 5η Νοέμβρη

απ' τη μνήμη σας.

Αλλά αν βλέπετε ό,τι βλέπω

αν νιώθετε ό,τι νιώθω και

αν ψάχνετε ό,τι ψάχνω κι εγώ

τότε ζητώ να σταθείτε πλάι μου,

ένα χρόνο από σήμερα

έξω απ' τις πύλες

του Κοινοβουλίου

και μαζί, θα τους προσφέρουμε

μία 5η Νοέμβρη

που δε θα ξεχαστεί ποτέ."

Ένας τροποποιημένος "μονόλογος" από το "V for Vendetta", έτσι για να ζεσταθούμε...