Διαλογος

Εμπνευσμένος από τους περίφημους "Διαλόγους" άλλου blogger, ιδού το τελευταίο μου πόνημα:
(χτυπάει τηλέφωνο)
-Έλαμαμάμεέπαιρνεςκαινωρίτεραήμουνστομπάνιο.
-Μαςξέχασεςπάλιαπόψεδενπαίρνειςένα τηλέφωνοκαι εξαφανίζεσαι. Απότότεπου έφυγεςμαςέχειςλίγογραμμένουςεμένακαιτονπατέρασουή...
-Μη, μη, μη μάνα, μην αρχίζεις τη γκρίνια. Έλα, πες μου, τι κάνετε;
-Καλά. Τι καιρό σας κάνει;
-Οτι και σας μαμά, δεν είμαι στην Αλάσκα. Πες μου εσείς τι κάνετε. Όλα καλά;
-Καλά είμαστε, να εδώ οι δυό μας, και όταν μας θυμηθεί κάνα παιδί μας...
-ΟΚ, αφού γκρινιάζεις, μια χαρά είστε.
-Τα δικά σου πες μου.
-Τίποτα. Ήσυχα. Να μη σε ζαλίζω με τα δικά μου.
-Όλο έτσι μου λές. Απορώ τι κάνεις όλη μέρα και εξαφανίζεσαι.
-Μαμά έχω να σου πω κάτι.
-...
-Είμαι blogger.
-Έλα!
-Εδώ είμαι. Και εσχάτως και στο διαδίκτυο.
-Και τι κάνεις δηλαδή;
(κάπου εδώ ο πρωταγωνιστής εύχεται να είχε πει ότι πηγαίνει στον dealer)
-Γράφω στο ίντερνετ.
-Για αυτό είσαι συνέχεια πάνω από το μαραφέτι; Και τι γράφεις;
-Διάφορα. Για αυτά που με απασχολούν. Για τις δουλειές, για τα οικονομικά, για τα κοινωνικά...
-Σελέμπριτις;
-ΟΧΙ ΜΑΜΑ. Αυτά τα σιχαίνομαι σαν τις αμαρτίες μου... Ξέρεις, πώς ο κόσμος δεν ξέρει να συμπεριφέρεται στα αστικά κέντρα, πώς δεν έχουμε να ζούμε μα τους Άλλους, πώς πάμε κατά διαόλου, τους πολιτικούς...
-Α, καλά παιδάκι μου. Άντε, καληνύχτα τώρα, θα τα πούμε αύριο.
(ξαναχτυπάει το ίδιο τηλέφωνο, 45 λεπτά αργότερα)
-Πήρα τη θεία την Άννα που ανακτεύεται  με αυτά και μου είπε ότι αυτό είναι παράνομο. Κοίτα να μη σε τρέχουν σε κάνα τμήμα βραδιάτικο...
-Μην πιστεύεις ό,τι ακούς. Κειμενάκια γράφω για μένα και τους φίλους μου.
-Δεν πιστεύω να έχεις μπλέξει με τίποτα ύποπτους. Και να μη δίνεις λέει η θεία η Άννα τα στοιχεία σου στο ιντερνέτ, το λένε και οι τηλεοράσεις.
-Μαμά.
-Ναί.
-Παραλογίζεσθε. Με ξέρεις για τέτοιο; Άλλωστε στο ίντερνετ δεν κάνεις φίλους, άντε στην καλύτερη να βρείς κανα δικό σου-πραγματικό- φίλο και να συνδεθείτε.
-Εννοείς... σαν αυτούς... τους ομοφυλό-
-Μάνα ηρέμησε. Ορολογία είναι, για να παρακολουθείς-
-Τι σαν ριάλιτι; Θα βγεις και στην τηλεόραση;
-Δεν έχω τέτοιους φίλους ούτε τόσους φίλους.
-Α, δηλαδή μπορείς.
-Μπορεί να μπορώ αλλά δε θέλω, οπότε μην ανησυχείς.
-Και αυτά που λένε για τους ανώνυμους και τα επώνυμα blogs;
-Ε, μπαρούφες. Επειδή έχεις μια ανωνυμία και επειδή κάποιοι δημοσιογράφοι δημοσιεύουν στο Ιντερνετ κάποιες ειδήσεις, τα κλασσικά media εναντιώνονται και απειλεί το κράτος με "ξεσκέπασμα". Δεν είναι τίποτα.
-Πώς δεν είναι τίποτα, αν είναι παράνομο; Αχ, βρε παιδί μου, με αυτές τις ιδέες, μήπως κινδυνεύεις. Κλείστο, μάτια μου, ναί;
-Όχι.
-Γιατί, θέλεις να κάνεις τον επαναστατημένο; Είσαι θυμωμένος με κάτι; Έλα πες μου.
-Όχι, δεν το κλείνω διότι έχουμε δημοκρατία και αυτό προέχει από οποιονδήποτε νόμο. Άσε που αν βγεί όντως νόμος, οι περισσότεροι θα βρούνε τρόπο να τον παρακάμψουν.
-Τι; Παράνομο δεν είναι κι αυτό;
-Σε όλο τον κόσμο είναι νόμιμο. Αν κάποιος δημοσιεύει τα κείμενά του μέσω διεθνών υπηρεσιών, είναι εκτός δικαιοδοσίας ελληνικού κράτους.
-Εσύ πού δημοσιεύεις;
-Αν σου πω θα ξέρεις;
-Πες.
-Στον blogger. Ανήκει στη google, μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο. Καταλαβαίνεις ότι πρώτα πρέπει να μυνηθεί αυτή η εταιρεία και μετά το οτιδήποτε γράφει ένας τύπος στο Ελλάντα.
-Καλά παιδάκι μου, εσύ ξέρεις. Άντε φιλιά τώρα.