TV

Προς τους διευθυντές προγράμματος του Star Channel:

ΠΟΣΑ ΚΙΛΑ ΜΑΛΑΚΕΣ ΕΙΣΤΕ;; Μου βγάλατε την κορυφαια κωμική αμερικάνικη σειρά (γραμμένη από τον Θεό Chuck Lorre) από τη μεσημεριανή ζώνη, την ώρα που γυρίζει ο (προνομιούχος) εργαζόμενος και θέλει να τσιμπήσει και να χαλαρώσει από το μαλακισμένο αφεντικό του (το οποίο ένεκα κρίσης τον τρέχει σαν φαντάρο και τον πληρώνει... με τον ίδιο ακριβώς τρόπο); Είστε τελείως ανεγκέφαλοι; Όχι, θα σας αποκαλούσα ανεγκέφαλους αν στη θέση του βάζατε ΤΟ ΧΕΙΡΙΣΤΟ ΞΕΡΑΤΟ ΣΚΟΥΠΙΔΟ-ΑΧΑΡΟ-ΒΑΡΕΤΟ-ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ΑΠΟ ΣΥΛΛΗΨΕΩΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ...ουπς!

Προς αναγνώστες:
Γύρισα από ταξίδι και είδα κάτι ηλίθιους να "Μιλάνε", δεν είναι ότι καίγομαι για την ελληνική τηλεόραση. Στα τσακίδια να πάνε όλοι τους. Αλλά προειδοποιώ, όποιον ανοίξει το δέκτη του το μεσημέρι, να αποφύγει το κανάλι που το καλοκαίρι γάμησε και έδειρε με σειρές τσιμπιρδωνάτες και πάλι τώρα με την έναρξη της σεζόν μας γύρισε στο "μακαρόνια 5 χρόνια" (όπου μακαρόνια βάλτε ξερατά με κέτσαπ και ευκοίλια από φακές).

Διαλογος

Εμπνευσμένος από τους περίφημους "Διαλόγους" άλλου blogger, ιδού το τελευταίο μου πόνημα:
(χτυπάει τηλέφωνο)
-Έλαμαμάμεέπαιρνεςκαινωρίτεραήμουνστομπάνιο.
-Μαςξέχασεςπάλιαπόψεδενπαίρνειςένα τηλέφωνοκαι εξαφανίζεσαι. Απότότεπου έφυγεςμαςέχειςλίγογραμμένουςεμένακαιτονπατέρασουή...
-Μη, μη, μη μάνα, μην αρχίζεις τη γκρίνια. Έλα, πες μου, τι κάνετε;
-Καλά. Τι καιρό σας κάνει;
-Οτι και σας μαμά, δεν είμαι στην Αλάσκα. Πες μου εσείς τι κάνετε. Όλα καλά;
-Καλά είμαστε, να εδώ οι δυό μας, και όταν μας θυμηθεί κάνα παιδί μας...
-ΟΚ, αφού γκρινιάζεις, μια χαρά είστε.
-Τα δικά σου πες μου.
-Τίποτα. Ήσυχα. Να μη σε ζαλίζω με τα δικά μου.
-Όλο έτσι μου λές. Απορώ τι κάνεις όλη μέρα και εξαφανίζεσαι.
-Μαμά έχω να σου πω κάτι.
-...
-Είμαι blogger.
-Έλα!
-Εδώ είμαι. Και εσχάτως και στο διαδίκτυο.
-Και τι κάνεις δηλαδή;
(κάπου εδώ ο πρωταγωνιστής εύχεται να είχε πει ότι πηγαίνει στον dealer)
-Γράφω στο ίντερνετ.
-Για αυτό είσαι συνέχεια πάνω από το μαραφέτι; Και τι γράφεις;
-Διάφορα. Για αυτά που με απασχολούν. Για τις δουλειές, για τα οικονομικά, για τα κοινωνικά...
-Σελέμπριτις;
-ΟΧΙ ΜΑΜΑ. Αυτά τα σιχαίνομαι σαν τις αμαρτίες μου... Ξέρεις, πώς ο κόσμος δεν ξέρει να συμπεριφέρεται στα αστικά κέντρα, πώς δεν έχουμε να ζούμε μα τους Άλλους, πώς πάμε κατά διαόλου, τους πολιτικούς...
-Α, καλά παιδάκι μου. Άντε, καληνύχτα τώρα, θα τα πούμε αύριο.
(ξαναχτυπάει το ίδιο τηλέφωνο, 45 λεπτά αργότερα)
-Πήρα τη θεία την Άννα που ανακτεύεται  με αυτά και μου είπε ότι αυτό είναι παράνομο. Κοίτα να μη σε τρέχουν σε κάνα τμήμα βραδιάτικο...
-Μην πιστεύεις ό,τι ακούς. Κειμενάκια γράφω για μένα και τους φίλους μου.
-Δεν πιστεύω να έχεις μπλέξει με τίποτα ύποπτους. Και να μη δίνεις λέει η θεία η Άννα τα στοιχεία σου στο ιντερνέτ, το λένε και οι τηλεοράσεις.
-Μαμά.
-Ναί.
-Παραλογίζεσθε. Με ξέρεις για τέτοιο; Άλλωστε στο ίντερνετ δεν κάνεις φίλους, άντε στην καλύτερη να βρείς κανα δικό σου-πραγματικό- φίλο και να συνδεθείτε.
-Εννοείς... σαν αυτούς... τους ομοφυλό-
-Μάνα ηρέμησε. Ορολογία είναι, για να παρακολουθείς-
-Τι σαν ριάλιτι; Θα βγεις και στην τηλεόραση;
-Δεν έχω τέτοιους φίλους ούτε τόσους φίλους.
-Α, δηλαδή μπορείς.
-Μπορεί να μπορώ αλλά δε θέλω, οπότε μην ανησυχείς.
-Και αυτά που λένε για τους ανώνυμους και τα επώνυμα blogs;
-Ε, μπαρούφες. Επειδή έχεις μια ανωνυμία και επειδή κάποιοι δημοσιογράφοι δημοσιεύουν στο Ιντερνετ κάποιες ειδήσεις, τα κλασσικά media εναντιώνονται και απειλεί το κράτος με "ξεσκέπασμα". Δεν είναι τίποτα.
-Πώς δεν είναι τίποτα, αν είναι παράνομο; Αχ, βρε παιδί μου, με αυτές τις ιδέες, μήπως κινδυνεύεις. Κλείστο, μάτια μου, ναί;
-Όχι.
-Γιατί, θέλεις να κάνεις τον επαναστατημένο; Είσαι θυμωμένος με κάτι; Έλα πες μου.
-Όχι, δεν το κλείνω διότι έχουμε δημοκρατία και αυτό προέχει από οποιονδήποτε νόμο. Άσε που αν βγεί όντως νόμος, οι περισσότεροι θα βρούνε τρόπο να τον παρακάμψουν.
-Τι; Παράνομο δεν είναι κι αυτό;
-Σε όλο τον κόσμο είναι νόμιμο. Αν κάποιος δημοσιεύει τα κείμενά του μέσω διεθνών υπηρεσιών, είναι εκτός δικαιοδοσίας ελληνικού κράτους.
-Εσύ πού δημοσιεύεις;
-Αν σου πω θα ξέρεις;
-Πες.
-Στον blogger. Ανήκει στη google, μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο. Καταλαβαίνεις ότι πρώτα πρέπει να μυνηθεί αυτή η εταιρεία και μετά το οτιδήποτε γράφει ένας τύπος στο Ελλάντα.
-Καλά παιδάκι μου, εσύ ξέρεις. Άντε φιλιά τώρα.