Παρότι δεν ήταν αυτός ο σκοπός του παρόντος blog, έφτασε και ο τιτλος του να είναι επίκαιρος. Θα ρίξω μια διαφορετική ματιά στα ομόλογα και πως επηρρεάζουν το μέσο πολίτη με μια μικρή αφήγηση (κλασσικά ημι-φανταστική):
Μπροστά στο τζάκι τρεμοπαίζουν οι σκιές και πιο έντονα παίζει η σκιά της κουνιστής καρέκλας, μια και είναι το μοναδικό κινούμενο αντικείμενο στο δωμάτιο... Ο μοναδικός έμβιος "ένοικος" του δωματίου είναι -εκτός από εξουθενωμένος- σχεδόν πλήρως αποξενωμένος από το περιβάλλον του και ακίνητος.
Μέσα από τη θολούρα της σωματικής του αδυναμίας, προσπαθεί να σκεφτεί αυτά που γράφει η εφημερίδα που έχει σκορπίσει στην κουβέρτα και στο πάτωμα εδώ και κάνα μισάωρο. Αυτά που διάβασε, αντάμα με τη σημερινή αιμοκάθαρση, δεν του έχουν αφήσει κέφι να τη μαζέψει, οπότε χαιδεύει αφηρημένα το μουστάκι του και παραπαίει μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Αλλά όταν τα σκοτεινά και βαθουλωμένα μάτια ανοίγουν, κάνα 20λεπτο την ώρα, μαρτυρούν ευφυία στη λάμψη τους. Την τελευταία ώρα δείχνουν και λίγη ανυπομονησία : ο εγγονός άργησε. Ευτυχώς αμέσως μετά το νοσοκομείο είχε λιγοστές δυνάμεις να ανάψει το τζάκι, όπως παλιά στο παλιό πατρικό στη μικρασία ο μπαμπάς του και αργότερα στο χωριό με τη γυναίκα του. Ευτυχώς γιατί είχε σφίξει το κρύο και αυτοί οι κερατάδες δεν το καίνε το πετρέλαιο, λες και θα το πάρουν μαζί τους σαν ξυλιάσουν... Τις προάλλες είχε γυρίσει νωρίτερα ο εγγονός και του έριξε πάπλωμα για να ζεσταθεί, τόσο είχε κρυώσει το σπίτι. "Δε βαριέσαι, παλιά σπίτια, όλο μερεμέτια θέλουν, σαν τα παλιά κορμιά " σκέφτηκε με πικρία που το δικό του το κορμί δεν τον άκουγε πλέον. Ειδικά τις μέρες τη αιμοκάθαρσης, ίσα που προλάβαινε να ανέβει τις σκάλες και να πάρει την εφημερίδα και την κουβέρτα και να καθήσει να περιμένει τον εγγονό. Αύριο θα ήταν καλύτερα, έλεγε και ξανάλεγε στον εαυτό του, αλλά μόνο αυτός ήξερε το γολγοθά που είχε για να σηκωθεί από το κρεβάτι το επόμενο πρωί. Και τη μεθεπόμενη πάλι αιμοκάθαρση και όλα από την αρχή. Πάλι καλά που ο εγγονός είχε χρόνο να πηγαίνει τις μέρες τις δύσκολες και η μάνα του τον είχε αναθρέψει καλά και τον είχε μάθει να τρώει και να μαγειρεύει τα μικρασιάτικα μπαχάρια... Μαριγούλα βέβαια δεν ήταν... Αααχ η Μαριώ, η γυναίκα που τον άφησε νωρίς, το σαράκι και η λατρεία του. Το παράπονο. Τον άφησε για το Θεό της, 10 χρόνια πριν. Εγκεφαλικό, το ΕΚΑΒ δεν την πρόλαβε. 43 χρόνια τους πλήρωνε τους αφιλότιμους στο ΙΚΑ και δεν ήταν άξιοι να κάνουν τη δουλειά τους όταν έπρεπε. Σαν και τώρα που του δίνανε 350 από τα αναθεματισμένα τα ευρά και δεν του έφταναν ούτε για το ταξί και του το δίνανε με τις αποδείξεις μετά από 2 μήνες. Να΄χει ο Γιαραμπής καλά τους γαμπρούς και τα εγγόνια που προκόψανε και τον είχαν σηκώσει στους ώμους τους...
Έδιωξε την εικόνα από το μυαλό του, καθώς ακούστηκαν κλειδιά στην πόρτα. Ο εγγονός τον μάλωνε άμα του έλεγε για τέτοια και τον έλεγε πατριαρχη και κεφαλή της οικεγένειας και βάρος μικρό και αγαπημένο και η καρδιά του βάραινε που ήταν ο τελευταίος παππούς και θα έφευγε πρώτος..
-Γειά σου παππού λεβέντη, είπε ο Δημητράκης με το ξαγρυπνησμένο του χαμόγελο. Τα μάτια του κουρασμένα. Πάλι θα του έλεγε ότι δεν κοιμήθηκε καλά, αλλά το ήξερε το γιατί : η κόρη του του έλεγε ότι ο μικρός ή θα γυρνούσε με την λεγάμενη την προηγούμενη ή θα κάθουνταν στο μαραφέτι που είχε έθει μετά την τηλεόραση ή θα διάβαζε μέχρι αργά. Και το πρωί ψόφιος από τσάρκες και γράμματα, πάαινε στη δουλειά...
-Δε βαριέσαι, του είπε κουρασμένα.
- Μα δε σε ρώτησα ακόμα πώς πήγε η αιμοκάθαρση και οι φίλοι σου στο νοσοκομείο, είπε ο εγγονός και τον είδε να πιάνει την καρέκλα ψευτοπαλληκαρήσια και να απιθώνει τις εφημερίδες και τα χαρτιά του στο πάτωμα.
Χαμογέλασε. Ήταν δυό Δημητράδες στο δωμάτιο, και οι δύο ψόφιοι στην κούραση, οένας από τη ζωή και ο άλλος από την πολλή ζωή...
-Γι΄αυτό σε πρόλαβα, μαϊμούνι. Του απάντησε. Δε βαριέσαι, μέρα παρά μέρα αιμοκάθαρση, πάλι.....
-Παππού!
Άκουσε τη φωνή να τον καλεί από το λήθαργο. Η εφημεριδα είχε μαζευτεί από το πάτωμα και ο εγγονός σκάλιζε τη φωτιά με το κοντομάνικο. Για μια στιγμή νόμιζε ότι είδε κάτι να κινείται στα μπράτσα του και μετά θυμήθηκε τα σινικά που είχε βάλει πριν από χρόνια και πάντα του φαίνονταν ξένα, αλλά και άγρια, αρσενικά. Ήταν οι σκιές που έπαιζαν στο κορμί του. Φούσκωσαν τα μάτια του από περηφάνια και θύμησες, πώς ήταν και ο ίδιος έτσι πριν από καιρό, που έπιανε την πέτρα και την έστιβε...
-Παππού!! Τι θα φάμε σήμερα; Πάει 5 και πρέπει να φάμε. Άσε που εγώ έχω λιμάξει και εσύ έχεις φάρμακα να πάρεις. Για να δω βαλβίδα... Οκει. Έλα, πάρε τη βιταμίνη σου.
Είπε και του πρότεινε ένα κύπελλο και δυο χάπια. Τα πήρε με τρεμάμενα χέρια, καταγράφοντας την ανυσηχια του νεαρού. Όλοι νόμιζαν ότι το μυαλό του είχε τα ίδια χάλια με το κορμί του... εκτός από τον Δημήτρη, που κάμανε τόσο καλή παρέα και του τα ξηγούσε όλα και για αυτό είχε αναλάβει τη μέρα της αιμοκάθαρσης, επειδής έλεγαν ιστορίες.
-Λοιπόν, το μενού έχει τραχανά αν θες σούπα, ένα φρέσκο τουρλού με κρεμμύδια που σου άρεσε την άλλη βδομάδα ή αυγουλάκια. Σήμερα πήγα λαϊκή και είναι νοστιμότατα. Συνέχισε ο εγγονός. Αλλά τώρα είχε ξυπνήσει και είχε αρχίσει η φωτιά στις φλέβες του και ήταν σε εγρήγορση... Ήθελε το άλλο, την επόμενη πρόταση και τον κοιτούσε με μάτια που τρυπούσαν τοίχο...
Ήθελε τα νέα!!
- ...και μόλις βάλω το φαί, θα πούμε τις ειδήσεις, να μη βλέπεις το χαζοκούτι.
Νά΄το!!
-Αυγά γιέ μου...
-Εφτασεεεεεεεεε!! Σε 10 λεπτά τρώμε.
Οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν αλλά ο πόνος τον κρατούσε ξύπνιο καθώς έβλεπε τον ήλιο να πέφτει από το παραθύρι και τον εγγονό να ετοιμάζει στο κουζινάκι το φαγητό.
Πάνω από το τηγάνι και τον απορροφητήρα, άκουγε τον αγαπημένο του δημοσιογράφο να του λέει ονόματα και νούμερα...
-Ο Παπανδρέου... Ο Σαμαράς.. Η Τρέμη... Ο Κούλογλου - πατρίδα θα΄ναι αυτός-... 120% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος... 2020 ... 2065.. Κάτσε να φάμε. Σου φέρνω ψωμί. Θα βάλω και εγώ εδώ.
Είπε και τα΄χε όλα έτοιμα. Κάθησε και ο μικρός δίπλα του σαν σε οντά στο πάτωμα και σταυροπόδι με τα αυγά του. Μασούληξε λίγο, ήπιε νερό- ο μικρός, ο ίδιος δεν είχε μήτε όρεξη μηδέ δύναμη.
-Έλα παππούκα, έλα να σε βοηθήσω.
Έστησε ο Δημητράκης τα χαρτιά που είχε φέρει για να διαβάζει και τον βοήθησε με το πηρούνι και τη χαρτοπετσέτα.
"Νυστάζω οικτρά" σκέφτηκε ο μικρός Δημήτρης... Ανασηκώθηκε, έστησε το σκαμπό και έβγαλε τις σημειώσεις του που είχε ετοιμάσει για τον παππού. Τα πόδια του πονούσαν αλλά όταν έβλεπε τον συνονόματό του, ξεχνούσε τα πάντα. Όλα τα blogs, όλα τα media δεν μπορούσαν να κλάσουν μία μπροστά στη μηχανή ανάλυσης δεδομένων που είχε μπροστά του: μια κουρασμένη και ταλαιπωρημένη μηχανή εμπειρίας, η οποία είχε για επεξεργαστη της την ανθρωπιά.
-Θυμάσαι παππού εκείνα τα ομόλογα;
-...
-Είναι η υπόσχεση του ελληνικού κράτους να πληρώσει μια απόδοση μετά την πάροδο ενός προσυμφωνημένου χρονικού διαστήματος που δεσμεύει την αξία του ομολόγου από τους επενδυτές και τα χρησιμοποιεί ρευστό, επενδύσεις, μισθούς, συντάξεις...
Πάντα ανησυχούσε για την ικανότητα του παππού με τα ελληνικά, και χρησιμοποιούσε δύσκολες λέξεις για να τον κρατάει ξύπνιο και να δει αν δουλεύει το μυαλο του εξίσου καλά... ο παππούς πάντα τον εξέπληττε ευχάριστα!
-Είχα... είπε ξέπνοα, και κοιτάχτηκαν
Δεν κράτησε ένα χαμόγελο ικανοποίησης. Ο Κυρ-Μήτσος αύριο θα ηταν μια χαρά, αφού τον παρακολουθούσε και θυμόταν ότι έχει ακόμα τα ομόλογα. Βέβαια ερχόταν η λυπητερη τώρα...
-Θυμάσαι τι έλεγαν στην τηλεόραση για το "κούρεμα";
-...
-Ότι με βάση τα ομόλογα, θα καταφέρουν να μειώσουν το χρέος;
Ο παππούς έγνεψε ελαφρά
-Ε, για να γίνει αυτό, η Ελλάδα δέχεται να μειώσει την αξία των ομολόγων της.. Το έψαξα στο Ιντερνετ και αυτό σημαίνει ότι θα πουλιούνται φθηνότερα, άρα θα "φεύγουν" ευκολότερα. Αυτό θα τα κάνει πιο ανταγωνιστικα..
-Θα παίρνουν περισσότεροι... ακόμα πιο ξέπνοα αλλά ευφυιέστατα.
-Σωστά. Το κακό είναι ότι θα υποτιμηθούν τα ήδη αγορασμένα Έτσι θα "κουρέψουν" το χρέος, αλλά πολλοί επενδυτές θα χασουν λεφτά, και κυρίως Έλληνες. Κατάλαβες τι εστί λοιπόν "κούρεμα" παππού;
-...Τριχες! Είπε ο παππούς και αποκοιμήθηκε φαγωμένος και άνετος από την αγωγή και τη συντροφιά του...
Μπροστά στο τζάκι τρεμοπαίζουν οι σκιές και πιο έντονα παίζει η σκιά της κουνιστής καρέκλας, μια και είναι το μοναδικό κινούμενο αντικείμενο στο δωμάτιο... Ο μοναδικός έμβιος "ένοικος" του δωματίου είναι -εκτός από εξουθενωμένος- σχεδόν πλήρως αποξενωμένος από το περιβάλλον του και ακίνητος.
Μέσα από τη θολούρα της σωματικής του αδυναμίας, προσπαθεί να σκεφτεί αυτά που γράφει η εφημερίδα που έχει σκορπίσει στην κουβέρτα και στο πάτωμα εδώ και κάνα μισάωρο. Αυτά που διάβασε, αντάμα με τη σημερινή αιμοκάθαρση, δεν του έχουν αφήσει κέφι να τη μαζέψει, οπότε χαιδεύει αφηρημένα το μουστάκι του και παραπαίει μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Αλλά όταν τα σκοτεινά και βαθουλωμένα μάτια ανοίγουν, κάνα 20λεπτο την ώρα, μαρτυρούν ευφυία στη λάμψη τους. Την τελευταία ώρα δείχνουν και λίγη ανυπομονησία : ο εγγονός άργησε. Ευτυχώς αμέσως μετά το νοσοκομείο είχε λιγοστές δυνάμεις να ανάψει το τζάκι, όπως παλιά στο παλιό πατρικό στη μικρασία ο μπαμπάς του και αργότερα στο χωριό με τη γυναίκα του. Ευτυχώς γιατί είχε σφίξει το κρύο και αυτοί οι κερατάδες δεν το καίνε το πετρέλαιο, λες και θα το πάρουν μαζί τους σαν ξυλιάσουν... Τις προάλλες είχε γυρίσει νωρίτερα ο εγγονός και του έριξε πάπλωμα για να ζεσταθεί, τόσο είχε κρυώσει το σπίτι. "Δε βαριέσαι, παλιά σπίτια, όλο μερεμέτια θέλουν, σαν τα παλιά κορμιά " σκέφτηκε με πικρία που το δικό του το κορμί δεν τον άκουγε πλέον. Ειδικά τις μέρες τη αιμοκάθαρσης, ίσα που προλάβαινε να ανέβει τις σκάλες και να πάρει την εφημερίδα και την κουβέρτα και να καθήσει να περιμένει τον εγγονό. Αύριο θα ήταν καλύτερα, έλεγε και ξανάλεγε στον εαυτό του, αλλά μόνο αυτός ήξερε το γολγοθά που είχε για να σηκωθεί από το κρεβάτι το επόμενο πρωί. Και τη μεθεπόμενη πάλι αιμοκάθαρση και όλα από την αρχή. Πάλι καλά που ο εγγονός είχε χρόνο να πηγαίνει τις μέρες τις δύσκολες και η μάνα του τον είχε αναθρέψει καλά και τον είχε μάθει να τρώει και να μαγειρεύει τα μικρασιάτικα μπαχάρια... Μαριγούλα βέβαια δεν ήταν... Αααχ η Μαριώ, η γυναίκα που τον άφησε νωρίς, το σαράκι και η λατρεία του. Το παράπονο. Τον άφησε για το Θεό της, 10 χρόνια πριν. Εγκεφαλικό, το ΕΚΑΒ δεν την πρόλαβε. 43 χρόνια τους πλήρωνε τους αφιλότιμους στο ΙΚΑ και δεν ήταν άξιοι να κάνουν τη δουλειά τους όταν έπρεπε. Σαν και τώρα που του δίνανε 350 από τα αναθεματισμένα τα ευρά και δεν του έφταναν ούτε για το ταξί και του το δίνανε με τις αποδείξεις μετά από 2 μήνες. Να΄χει ο Γιαραμπής καλά τους γαμπρούς και τα εγγόνια που προκόψανε και τον είχαν σηκώσει στους ώμους τους...
Έδιωξε την εικόνα από το μυαλό του, καθώς ακούστηκαν κλειδιά στην πόρτα. Ο εγγονός τον μάλωνε άμα του έλεγε για τέτοια και τον έλεγε πατριαρχη και κεφαλή της οικεγένειας και βάρος μικρό και αγαπημένο και η καρδιά του βάραινε που ήταν ο τελευταίος παππούς και θα έφευγε πρώτος..
-Γειά σου παππού λεβέντη, είπε ο Δημητράκης με το ξαγρυπνησμένο του χαμόγελο. Τα μάτια του κουρασμένα. Πάλι θα του έλεγε ότι δεν κοιμήθηκε καλά, αλλά το ήξερε το γιατί : η κόρη του του έλεγε ότι ο μικρός ή θα γυρνούσε με την λεγάμενη την προηγούμενη ή θα κάθουνταν στο μαραφέτι που είχε έθει μετά την τηλεόραση ή θα διάβαζε μέχρι αργά. Και το πρωί ψόφιος από τσάρκες και γράμματα, πάαινε στη δουλειά...
-Δε βαριέσαι, του είπε κουρασμένα.
- Μα δε σε ρώτησα ακόμα πώς πήγε η αιμοκάθαρση και οι φίλοι σου στο νοσοκομείο, είπε ο εγγονός και τον είδε να πιάνει την καρέκλα ψευτοπαλληκαρήσια και να απιθώνει τις εφημερίδες και τα χαρτιά του στο πάτωμα.
Χαμογέλασε. Ήταν δυό Δημητράδες στο δωμάτιο, και οι δύο ψόφιοι στην κούραση, οένας από τη ζωή και ο άλλος από την πολλή ζωή...
-Γι΄αυτό σε πρόλαβα, μαϊμούνι. Του απάντησε. Δε βαριέσαι, μέρα παρά μέρα αιμοκάθαρση, πάλι.....
-Παππού!
Άκουσε τη φωνή να τον καλεί από το λήθαργο. Η εφημεριδα είχε μαζευτεί από το πάτωμα και ο εγγονός σκάλιζε τη φωτιά με το κοντομάνικο. Για μια στιγμή νόμιζε ότι είδε κάτι να κινείται στα μπράτσα του και μετά θυμήθηκε τα σινικά που είχε βάλει πριν από χρόνια και πάντα του φαίνονταν ξένα, αλλά και άγρια, αρσενικά. Ήταν οι σκιές που έπαιζαν στο κορμί του. Φούσκωσαν τα μάτια του από περηφάνια και θύμησες, πώς ήταν και ο ίδιος έτσι πριν από καιρό, που έπιανε την πέτρα και την έστιβε...
-Παππού!! Τι θα φάμε σήμερα; Πάει 5 και πρέπει να φάμε. Άσε που εγώ έχω λιμάξει και εσύ έχεις φάρμακα να πάρεις. Για να δω βαλβίδα... Οκει. Έλα, πάρε τη βιταμίνη σου.
Είπε και του πρότεινε ένα κύπελλο και δυο χάπια. Τα πήρε με τρεμάμενα χέρια, καταγράφοντας την ανυσηχια του νεαρού. Όλοι νόμιζαν ότι το μυαλό του είχε τα ίδια χάλια με το κορμί του... εκτός από τον Δημήτρη, που κάμανε τόσο καλή παρέα και του τα ξηγούσε όλα και για αυτό είχε αναλάβει τη μέρα της αιμοκάθαρσης, επειδής έλεγαν ιστορίες.
-Λοιπόν, το μενού έχει τραχανά αν θες σούπα, ένα φρέσκο τουρλού με κρεμμύδια που σου άρεσε την άλλη βδομάδα ή αυγουλάκια. Σήμερα πήγα λαϊκή και είναι νοστιμότατα. Συνέχισε ο εγγονός. Αλλά τώρα είχε ξυπνήσει και είχε αρχίσει η φωτιά στις φλέβες του και ήταν σε εγρήγορση... Ήθελε το άλλο, την επόμενη πρόταση και τον κοιτούσε με μάτια που τρυπούσαν τοίχο...
Ήθελε τα νέα!!
- ...και μόλις βάλω το φαί, θα πούμε τις ειδήσεις, να μη βλέπεις το χαζοκούτι.
Νά΄το!!
-Αυγά γιέ μου...
-Εφτασεεεεεεεεε!! Σε 10 λεπτά τρώμε.
Οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν αλλά ο πόνος τον κρατούσε ξύπνιο καθώς έβλεπε τον ήλιο να πέφτει από το παραθύρι και τον εγγονό να ετοιμάζει στο κουζινάκι το φαγητό.
Πάνω από το τηγάνι και τον απορροφητήρα, άκουγε τον αγαπημένο του δημοσιογράφο να του λέει ονόματα και νούμερα...
-Ο Παπανδρέου... Ο Σαμαράς.. Η Τρέμη... Ο Κούλογλου - πατρίδα θα΄ναι αυτός-... 120% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος... 2020 ... 2065.. Κάτσε να φάμε. Σου φέρνω ψωμί. Θα βάλω και εγώ εδώ.
Είπε και τα΄χε όλα έτοιμα. Κάθησε και ο μικρός δίπλα του σαν σε οντά στο πάτωμα και σταυροπόδι με τα αυγά του. Μασούληξε λίγο, ήπιε νερό- ο μικρός, ο ίδιος δεν είχε μήτε όρεξη μηδέ δύναμη.
-Έλα παππούκα, έλα να σε βοηθήσω.
Έστησε ο Δημητράκης τα χαρτιά που είχε φέρει για να διαβάζει και τον βοήθησε με το πηρούνι και τη χαρτοπετσέτα.
"Νυστάζω οικτρά" σκέφτηκε ο μικρός Δημήτρης... Ανασηκώθηκε, έστησε το σκαμπό και έβγαλε τις σημειώσεις του που είχε ετοιμάσει για τον παππού. Τα πόδια του πονούσαν αλλά όταν έβλεπε τον συνονόματό του, ξεχνούσε τα πάντα. Όλα τα blogs, όλα τα media δεν μπορούσαν να κλάσουν μία μπροστά στη μηχανή ανάλυσης δεδομένων που είχε μπροστά του: μια κουρασμένη και ταλαιπωρημένη μηχανή εμπειρίας, η οποία είχε για επεξεργαστη της την ανθρωπιά.
-Θυμάσαι παππού εκείνα τα ομόλογα;
-...
-Είναι η υπόσχεση του ελληνικού κράτους να πληρώσει μια απόδοση μετά την πάροδο ενός προσυμφωνημένου χρονικού διαστήματος που δεσμεύει την αξία του ομολόγου από τους επενδυτές και τα χρησιμοποιεί ρευστό, επενδύσεις, μισθούς, συντάξεις...
Πάντα ανησυχούσε για την ικανότητα του παππού με τα ελληνικά, και χρησιμοποιούσε δύσκολες λέξεις για να τον κρατάει ξύπνιο και να δει αν δουλεύει το μυαλο του εξίσου καλά... ο παππούς πάντα τον εξέπληττε ευχάριστα!
-Είχα... είπε ξέπνοα, και κοιτάχτηκαν
Δεν κράτησε ένα χαμόγελο ικανοποίησης. Ο Κυρ-Μήτσος αύριο θα ηταν μια χαρά, αφού τον παρακολουθούσε και θυμόταν ότι έχει ακόμα τα ομόλογα. Βέβαια ερχόταν η λυπητερη τώρα...
-Θυμάσαι τι έλεγαν στην τηλεόραση για το "κούρεμα";
-...
-Ότι με βάση τα ομόλογα, θα καταφέρουν να μειώσουν το χρέος;
Ο παππούς έγνεψε ελαφρά
-Ε, για να γίνει αυτό, η Ελλάδα δέχεται να μειώσει την αξία των ομολόγων της.. Το έψαξα στο Ιντερνετ και αυτό σημαίνει ότι θα πουλιούνται φθηνότερα, άρα θα "φεύγουν" ευκολότερα. Αυτό θα τα κάνει πιο ανταγωνιστικα..
-Θα παίρνουν περισσότεροι... ακόμα πιο ξέπνοα αλλά ευφυιέστατα.
-Σωστά. Το κακό είναι ότι θα υποτιμηθούν τα ήδη αγορασμένα Έτσι θα "κουρέψουν" το χρέος, αλλά πολλοί επενδυτές θα χασουν λεφτά, και κυρίως Έλληνες. Κατάλαβες τι εστί λοιπόν "κούρεμα" παππού;
-...Τριχες! Είπε ο παππούς και αποκοιμήθηκε φαγωμένος και άνετος από την αγωγή και τη συντροφιά του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου