Μετά από ένα ξεγυρισμένο writer's block... μπλα μπλα μπλα...
(Ναί το ξερω, δε σ'ενδιαφερει κάτι τέτοιο, οπότε σε απαλλάσω από μια ανούσια και ψεύτικη δικαιολογία).
Όμως έχει βάση στο ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ του τίτλου το ποστ.
Επιτέλους!! Χθές (κυριακή) ξύπνησα από ενα μεγαλοπρεπέστατο πιώμα, όπως αυτά που με ωθούν να κάτσω στο πληκτρολόγιο και να εξομολογηθώ τα αμαρτήματά μου στον Θείο Ίντερνετ που ξέρει τα πάντα.
Δεν ξέρω γιατί, πιθανολογώ όμως ότι οι αισθήσεις μου που παραπαίουν μεταξύ άμβλυνσης απο το hangover και όξυνσης από την προσπάθεια του οργανισμού να μείνει ζωντανός. Εκεί κάπου ανάμεσα λοιπόν, έρχεται η έμπνευση.
Ξύπνησα το λοιπόν την Κυριακή και πραγματικά μισούσα τα πάντα.
Επιτέλους. Μια γνήσια μισανθρωπική Κυριακή! Θυμήθηκα τα νιάτα μου και τον Χ.Π. με τον οποίο περάσαμε πολλά κυριακάτικα απογεύματα ακούγωντας, βυθισμένοι στη σκέψη του ο καθένας και απαραίτητα σιωπηλοί, μουσική στη διαπασών. Ήταν ο πρώτος που μου έβαλε την ιδέα ότι οι άνθρωποι μελαγχολούν τις Κυριακές. Έκτοτε το έχω ακούσει πολλές φορές, αλλά τότε μου είχε φανεί σημαντική διαπίστωση... πόσοι άνθρωποι κυκλοφορούν σκυθρωποί* στο δρόμο με έναν αποπροσανατολισμό στο βλέμα τους, θαρρείς και δεν πηγαίνουν σε κάποιο προορισμό σε αυτό το επίπεδο ύπαρξης.
Άφησα το κρεβάτι μου, άφησα το ταίρι μου να κοιμάται και έκλεισα την πόρτα πίσω μου, χωρίς προορισμό και εγώ.
Ήθελα να περπατήσω και να μη συναντήσω κανεναν φίλο ή/και γνωστό... ευτυχώς τώρα που είμαι Αθήνα, αυτό είναι εύκολο.
"I hate this world" για να παραφράσω τον W. Ellis που παραφράζει τον H. S. Thompson. Αυτό ήταν το αποστάλαγμα των σκέψεών μου, όταν το μυαλό μου άρχισε να περιπλανιέται.Αφού είχα φτάσει στο σημείο έκστασης και νιρβάνας όπου μου έφταιγαν όλα, δε χρειαζόμουν τις νοητικές μου διεργασίες... Και άρχισα να παρατηρώ το περιβάλλον μου (δευτερεύων μου χόμπυ μετά την κριτική σκέψη).
Ακόμα οι άνθρωποι περπατούν σκυθρωποί τις Κυριακές (ωραίος τίτλος για τραγούδι των Εξ-Λαξ). Και για να δω... μμμ ... όσο πιο ακριβά είναι ντυμένοι, τόσο πιο κατεβασμένα μούτρα... μμμ ... άρα σίγουρα δεν είναι αυτοί που δεν έχουν δουλειά/ να φάνε/ μέλλον... μμμ... αυτό γινόταν και παλιά, στους καιρούς των παχιών αγελάδων... μμμ...
Συμπέρασμα : Οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι! Ο μόνος εμφανής λόγος για να είσαι δυστυχής (ή μελαγχολικός) την Κυριακή είναι το γεγονός ότι πέρα από τη δουκειά σου, δεν έχεις ζωή. Αν δεν έχεις πάνω από το κεφάλι σου κάποιον να σου τα ζαλίζει, δεν μπορείς να έχεις δικό σου σκοπό, έναν δικό σου προορισμό. Και εδώ που τα λέμε, δε σου αξίζουν κιόλας...
Λύση: βρες μια κυριακάτικη δουλειά για να ξεπεράσεις τη μελαγχολία σου και να αφήσεις τους υπόλοιπουςς φυσιολογικούς να χαρούν τη ζωή τους... στο διάολο λοιπον!
*όχι ότι αυτοί που κυκλοφορούν χαζοχαρούμενοι είναι καλ΄τεροι ή ότι μου βελτιώνουν τη διάθεση... στο διάολο και αυτοί που βρίσκουν την Κυριακή σαν τη μοναδική τους μέρα για να ντυθούν με τα -αγορασμένα με πιστωτικές- πανάκριβα καλά τους ρούχα και να το παίξουν μούρες μαζι με τη πλέμπα σε πανάκριβα θορυβώδη και φτηνιάρικα καφέ.
(Ναί το ξερω, δε σ'ενδιαφερει κάτι τέτοιο, οπότε σε απαλλάσω από μια ανούσια και ψεύτικη δικαιολογία).
Όμως έχει βάση στο ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ του τίτλου το ποστ.
Επιτέλους!! Χθές (κυριακή) ξύπνησα από ενα μεγαλοπρεπέστατο πιώμα, όπως αυτά που με ωθούν να κάτσω στο πληκτρολόγιο και να εξομολογηθώ τα αμαρτήματά μου στον Θείο Ίντερνετ που ξέρει τα πάντα.
Δεν ξέρω γιατί, πιθανολογώ όμως ότι οι αισθήσεις μου που παραπαίουν μεταξύ άμβλυνσης απο το hangover και όξυνσης από την προσπάθεια του οργανισμού να μείνει ζωντανός. Εκεί κάπου ανάμεσα λοιπόν, έρχεται η έμπνευση.
Ξύπνησα το λοιπόν την Κυριακή και πραγματικά μισούσα τα πάντα.
Επιτέλους. Μια γνήσια μισανθρωπική Κυριακή! Θυμήθηκα τα νιάτα μου και τον Χ.Π. με τον οποίο περάσαμε πολλά κυριακάτικα απογεύματα ακούγωντας, βυθισμένοι στη σκέψη του ο καθένας και απαραίτητα σιωπηλοί, μουσική στη διαπασών. Ήταν ο πρώτος που μου έβαλε την ιδέα ότι οι άνθρωποι μελαγχολούν τις Κυριακές. Έκτοτε το έχω ακούσει πολλές φορές, αλλά τότε μου είχε φανεί σημαντική διαπίστωση... πόσοι άνθρωποι κυκλοφορούν σκυθρωποί* στο δρόμο με έναν αποπροσανατολισμό στο βλέμα τους, θαρρείς και δεν πηγαίνουν σε κάποιο προορισμό σε αυτό το επίπεδο ύπαρξης.
Άφησα το κρεβάτι μου, άφησα το ταίρι μου να κοιμάται και έκλεισα την πόρτα πίσω μου, χωρίς προορισμό και εγώ.
Ήθελα να περπατήσω και να μη συναντήσω κανεναν φίλο ή/και γνωστό... ευτυχώς τώρα που είμαι Αθήνα, αυτό είναι εύκολο.
"I hate this world" για να παραφράσω τον W. Ellis που παραφράζει τον H. S. Thompson. Αυτό ήταν το αποστάλαγμα των σκέψεών μου, όταν το μυαλό μου άρχισε να περιπλανιέται.Αφού είχα φτάσει στο σημείο έκστασης και νιρβάνας όπου μου έφταιγαν όλα, δε χρειαζόμουν τις νοητικές μου διεργασίες... Και άρχισα να παρατηρώ το περιβάλλον μου (δευτερεύων μου χόμπυ μετά την κριτική σκέψη).
Ακόμα οι άνθρωποι περπατούν σκυθρωποί τις Κυριακές (ωραίος τίτλος για τραγούδι των Εξ-Λαξ). Και για να δω... μμμ ... όσο πιο ακριβά είναι ντυμένοι, τόσο πιο κατεβασμένα μούτρα... μμμ ... άρα σίγουρα δεν είναι αυτοί που δεν έχουν δουλειά/ να φάνε/ μέλλον... μμμ... αυτό γινόταν και παλιά, στους καιρούς των παχιών αγελάδων... μμμ...
Συμπέρασμα : Οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι! Ο μόνος εμφανής λόγος για να είσαι δυστυχής (ή μελαγχολικός) την Κυριακή είναι το γεγονός ότι πέρα από τη δουκειά σου, δεν έχεις ζωή. Αν δεν έχεις πάνω από το κεφάλι σου κάποιον να σου τα ζαλίζει, δεν μπορείς να έχεις δικό σου σκοπό, έναν δικό σου προορισμό. Και εδώ που τα λέμε, δε σου αξίζουν κιόλας...
Λύση: βρες μια κυριακάτικη δουλειά για να ξεπεράσεις τη μελαγχολία σου και να αφήσεις τους υπόλοιπουςς φυσιολογικούς να χαρούν τη ζωή τους... στο διάολο λοιπον!
*όχι ότι αυτοί που κυκλοφορούν χαζοχαρούμενοι είναι καλ΄τεροι ή ότι μου βελτιώνουν τη διάθεση... στο διάολο και αυτοί που βρίσκουν την Κυριακή σαν τη μοναδική τους μέρα για να ντυθούν με τα -αγορασμένα με πιστωτικές- πανάκριβα καλά τους ρούχα και να το παίξουν μούρες μαζι με τη πλέμπα σε πανάκριβα θορυβώδη και φτηνιάρικα καφέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου